Dans les Arbres, De Ruimte, Amsterdam Noord, 3 april 2017
Amsterdam heeft misschien meer speelplekken voor jazz dan ooit, maar een podium van betekenis als de North Sea Jazz Club kon het niet redden. Ondanks dat verlies behoudt de hoofdstad een enorm kleurrijke en levendige jazzscene in cafés, restaurants, hotels en natuurlijk concertzalen. Betrekkelijk kort geleden is die verrijkt met de komst van De Ruimte in Amsterdam-Noord, een podium voor jazz en impro, waar je niet alleen naar non-mainstream muziek kunt luisteren, maar waar je ook uitstekend kunt dineren bij brasserie John Pastinaak.
In een voormalig bedrijfspand met een zodanig markant uiterlijk dat het informeel De Verkeerstoren werd gedoopt, stonden al acts als Han Bennink, Reinier Baas en The Ex. Vanavond is er de Noors-Franse improgroep Dans les Arbres, voorafgegaan door Andy Moor van The Ex, solo op gitaar. Programmeur Tim Sprangers nodigt geregeld musici uit om in hun eentje tegenover het publiek plaats te nemen, hoewel die dat meestal niet gewend zijn. Bij Moor pakt het goed uit, hij mag zijn instrument dan wel solo bespelen, maar met manipulaties van de gitaar en de snaren laat hij veel mogelijkheden horen, anders dan met effecten en pedalen. In alle weerbarstigheid klinkt weinig melodie, maar de ritmiek is sterk.
De erupties van Moor contrasteren met de behoedzame klanken van Dans les Arbres, waarbij hun minimalistische improvisaties de stilte maar nauwelijks doorbreken. Er zijn dynamische ontwikkelingen, maar die benaderen de pijngrens bij lange na niet. Tekenend is, dat percussionist Ingar Zach vaker over zijn grote trom wrijft dan erop slaat. De vogelgeluiden van klarinettist Xavier Charles klinken als timide lokroepen, terwijl gitarist Ivar Grydeland minutenlang een staccato aangeslagen akkoord aanhoudt. Christian Wallumrød zorgt op toetsen en elektronica voor exotische impulsen. Het heldere geluid van een triangel dringt plotsklaps door, waarna traag harmonische patronen bijeenkomen in een synthese. Als er een grote intensiteit is bereikt, zakt het uitgeputte spel in en wordt de sound opnieuw opgebouwd. Het optreden eindigt zoals het begon, niet abrupt, niet met een paukenslag, maar behoedzaam, zoals gezegd.