Chris Potter Quartet, Bimhuis Amsterdam, 3 mei 2017
Sommige muziekprofessionals vinden dat er na John Coltrane en Sonny Rollins geen grote tenorsaxofonisten meer zijn opgestaan. Wat moet je dan denken van markante musici als Archie Shepp en Paroah Sanders? En hoe waardeer je dan iemand als Branford Marsalis, die onlangs op het Transition Festival in Utrecht toonde hoezeer hij gepassioneerde uitvoeringen kan koppelen aan een vlekkeloze techniek en timing?
Tenorist Chris Potter (46) is een voorbeeld en een rolmodel voor vele jonge saxofonisten, volgens het Amerikaanse magazine Downbeat zelfs een van de meest bestudeerde en gekopieerde saxofonisten op de planeet. Overbodig te noemen met wie hij allemaal heeft samengespeeld. Gisteravond stond hij in het Bimhuis als bandleider van zijn eigen kwartet, met daarin onder anderen de jonge geweldenaar Nasheet Waits op slagwerk.
Hoe belangwekkend het spel van de Amerikaan ook is, zijn repertoire is dat in mindere mate. De wijze van spelen is belangrijk, maar wát je speelt natuurlijk ook. Het materiaal waar Potter mee komt, is erg conventioneel en biedt weinig nieuwe inzichten, ook ten opzichte van eigen, eerder werk, hoe knap het ook wordt uitgevoerd. Hij begint nog met wat elektronische snufjes, maar die voegen niets substantieels toe. Veel van zijn recente album The dreamer is the dream, uitgebracht op ECM Records, komt aan bod, aangevuld met nog nieuwer werk.
Het gemak waarmee hij speelt is verbazingwekkend en zijn toonzetting is heel fijn, ook op sopraansax, maar het concert is vooral erg interessant voor de vele saxofonisten in de zaal. Hoewel, vanavond valt vooral ook drummer Waits op, en zeker niet alleen in de obligate solo. Hij legt zijn collega's het vuur aan de schenen en kan ook beheerst begeleiden, hij vindt daarin een goede balans. Jammer dat Waits niet ook op het album speelt, dan hadden we in dat verband ook van hem kunnen genieten.