Cécile McLorin Salvant, North Sea Jazz Club Amsterdam, 15 november 2015
De wereld heeft altijd behoefte aan hypes. In de jazzwereld houden momenteel saxofonist Kamasi Washington en zangeres Cécile McLorin Salvant de gemoederen bezig, ieder afzonderlijk op hun eigen terrein. Beiden komen uit Amerika en brachten dit jaar albums uit die tegen de jaarwisseling op veel lijstjes zullen prijken, Washington kwam met het monumentale The epic en McLorin Salvant met het verbluffende For one to love.
Jazzy zangeressen zijn er te over, maar eindelijk is er weer eens een echte, vrouwelijke jazzvocalist van wereldformaat. McLorin Salvant beschikt over grote klasse, kan het geijkte repertoire met gemak aan en schrijft zelf tamelijk briljante songs. Zij verkocht in recordtijd de North Sea Jazz Club uit en speelt vanavond vooral werk van het nieuwe album, onbekende composities van bekende componisten die volgens haar de status van standards verdienen, en eigen nummers.
McLorin Salvant heeft vele kleuren in haar zang, van innemend tot bijtend en van zwaarwichtig tot luchthartig, en dat alles gevat in noten die van diep laag tot ijzingwekkend hoog gaan. Op het album doet haar performance denken aan method acting, met zijn verregaande inleving in een personage. In de North Sea Jazz Club blijft haar expressie achter ten opzichte van de studioprestatie. Zij is goed beschouwd niet zo'n podiumpersoonlijkheid met de gewenste extraversie van dien. Zij hoeft niet per se frivole danspasjes te maken en dat zij geen poses aanneemt pleit voor haar, maar een liveoptreden is wat anders dan een studio-opname. Op zich zou haar stem daarbij moeten volstaan, maar juist die overtuigt niet.