Interview Tineke Postma, saxofonist en componist, 30 november 2015

"Ik maakte kennis met slagwerker Terri Lyne Carrington, nadat ik in de States een prijs had gewonnen. Zij is daar een coryfee met haar twee Grammy's en zij bracht me in contact met grote namen. Toen ik met hen ging toeren is het balletje gaan rollen. De Boy Edgarprijs biedt ook mogelijkheden en is vooral een erkenning dat ik het juiste pad ben ingeslagen. Ik ben nu ook wel aan mijn stand verplicht om het waar te maken." De jury van de belangrijkste jazzprijs van Nederland looft de balans die zij aanbrengt tussen Hollandse nuchterheid en kosmopolitisme. 

Afkomstig uit Heerenveen belandde Postma in New York op Manhattan School of Music, waar ze onder meer les nam van saxofonist Greg Osby, die haar de kneepjes van het vak leerde. "Ik heb los moeten komen van kopieergedrag en mijn eigen stem moeten vinden. Op een gegeven moment kon ik precies zo klinken als mijn held Wayne Shorter, maar dat is de bedoeling natuurlijk niet in de jazz."

In New York zijn er veel uitmuntende musici en om daar dan je weg te vinden, vraagt een zekere taaiheid. Misschien valt juist daar die Hollandse nuchterheid op. Vooralsnog combineert ze het betrekkelijke kosmopolitisme van Amsterdam met de rustieke omgeving van  een dorpje in het Groene Hart.

Daar bereidt zij zich voor op het feest, dat de officiële uitreiking van de Buma Boy Edgarprijs moet worden. Onderdeel van de prijs is een door haar samen te stellen concertavond in het Bimhuis, naast een fors geldbedrag en een plastiek van Jan Wolkers. In het Bimhuis treedt zij eerst aan met haar Tineke Postma Quartet, dat zijn tienjarig bestaan viert. "Met deze band speel ik al vanaf het begin van mijn carrière. Met hen heb ik over de hele wereld getoerd en ontving ik een Edison voor mijn voorlaatste album Dawn of light. We doen materiaal van die plaat, aangevuld met werk van de Braziliaanse componist Heitor Villa-Lobos en bandlid Marc van Roon."

De tweede set in het Bimhuis is een duo-optreden met toetsenist Jasper van 't Hof, bij wie Postma in diens band Pili Pili heeft gespeeld en met wie ze tournees in Duitsland heeft gedaan. "De energie van Jasper trekt me enorm aan. Met hem kan het alle kanten opgaan, omdat hij zulke risico's neemt. Dat inspireert en raakt me ook zo aan al die prachtige musici met wie ik mag samenwerken. In een kerk in Duitsland deden we een duo met Jasper op orgel, dat was geweldig. We gaan zeker mee door met elkaar. Hij behoort tot de generatie van mijn ouders, van wie ik al hun platen beluisterde. Veel herkenning dus. Ik kan me aan hem optrekken en daar houd ik erg van. Sowieso werk ik graag met musici van verschillende generaties en achtergronden."

In dat beeld past gitarist Reinier Baas, die met zijn dertig jaren juist een stuk jonger is dan Postma. "Ik werkte onlangs voor het eerst samen met Reinier bij het festival Jazz en de Walvis en was onder de indruk van diens kunnen. Hij is uiterst flexibel, kan heel subtiel zijn en ook klinken als een orkest." Baas is te gast bij het gezelschap Sonic halo, de afsluiter van de avond. Osby was eerst haar leermeester, maar Postma is zijn gelijke in deze band, die verder onder meer uit Carrington bestaat. Het album Sonic halo was vorig jaar in Het Parool goed voor vijf sterren. 

Naast Osby heeft Postma veel te danken aan levende legende Wayne Shorter. Toen zij eens bij hem thuis was, raakte zij gefascineerd door diens levendige fantasie. "En dat is waar het misschien allemaal wel om draait: verbeeldingsvermogen."