Taxiwars

Taxiwars featuring Tom Barman, Bimhuis Amsterdam, 12 september 2015

Als je een saxofoon tussen je lippen steekt en erop blaast, dan krijg je vanzelf jazz, zo lijkt het. Geen instrument dat zozeer met een bepaald genre geassocieerd wordt. Niet verwonderlijk dat de formatie Taxiwars van dEUS-voorman Tom Barman, mét saxofonist, als jazzband wordt gepresenteerd. Dat de Belgen in het Bimhuis optreden vormt daarvan een forse onderstreping.

Nu zijn er genoeg voorbeelden van saxofoons in popmuziek, maar er is hier meer aan de hand. Taxiwars integreert beide genres heel goed tot een eigen sound. Tekenend is dat saxofonist Robin Verheyen net zozeer frontman is als Barman. Hij bespeelt zijn instrument vanuit een jazzachtergrond, Barman brengt als zanger meer de rock in. 

Spontaniteit en energie komen hier prachtig samen. De muzikanten hebben een hoop lol en vormen samen een echt bandje, zoals alleen jongens onder elkaar dat hebben. Verheyen beperkt zich in zijn solo's tot korte frasen, want de liedjes zijn kort en bondig. Het moet daarom allemaal snel gebeuren en vaak vliegen de noten alle kanten op in hun enthousiasme. Barman fluistert, gromt, zingzegt en zingt vreselijk mooi, al dan niet met vervorming en echo op zijn stem. 

Een bassolo kan natuurlijk niet ontbreken bij een jazzoptreden, en dus horen we Nicolas Thijs hooks spelen op een contrabas. Drummer Antoine Pierre slaat maar eens een vijfkwartsmaat. Soms ontstaat er een broeierig sfeertje dat doet denken aan Tom Waits in de jaren zeventig. Hoogtepunt is een nummer van Robbie Robbertson, dat de band volledig naar zijn hand zet. Richting jazz, ja.