Lilian Vieira & Gideon van Gelder

Lilian Vieira, Gideon van Gelder, Concertgebouw Amsterdam, 

31 augustus 2012

De liefde is een onuitputtelijke bron van inspiratie voor schrijvers, componisten en andere kunstenaars. Zo ook voor de Braziliaanse gitarist Toninho Horta. Diens dromerige en poëtische liedjes werden vertolkt door zangeres Lilian Vieira en pianist Gideon van Gelder in de Koorzaal van het Concertgebouw. Vieira is het gezicht van Zuco 103, dat met zijn 'Brazilectro' een geheel eigen plek inneemt in de Nederlandse muziekscene en ook een internationale carrière heeft. De gelauwerde Van Gelder studeerde in New York en werkte onder meer met José James, Benjamin Herman en Hans Teeuwen. Toen de twee elkaar ontmoetten kwam hun gezamenlijke liefde voor Horta aan het licht en was een nieuw programma geboren.

Het koppel brengt vooral stemmige, romantische songs. Na een enkel uptempo en swingend lied klinkt het applaus meteen luider en zegt Vieira: "lekker, hè". Vervolgens komt het duo weer in rustiger vaarwater. Het heeft allemaal een sfeer om bij weg te zwijmelen. Net als het repertoire wat eenvormig en inwisselbaar dreigt te worden, klinkt een enerverend stuk met frivole piano- en stemimprovisatie waarin de muzikanten helemaal los gaan met percussieve klanken op toetsen en woordloze vocalen. 

Van Gelder lijkt wat vrijer dan Vieira. Hij is te veel persoonlijkheid om louter de begeleiding te verzorgen en neemt geregeld het initiatief met rollend toetsenspel. De pianist heeft een orkestrale klank en varieert volop met tempo, ritme en dynamiek. Hij demonstreert zijn welbespraaktheid met een rijk vocabulaire, dat weldadig aandoet en nergens overdadig wordt. De relatieve levendigheid in dit concert komt vooral op zijn conto. Vieira is een wat beperkte zangeres in haar bereik, die wel veel invoelend vermogen toont, wat het verhalende karakter van de nummers ten goede komt. Zij zingt betrekkelijk sober, maar beslist niet zonder expressie.

Tussen hen is soms enige positieve spanning voelbaar, en toch wil het niet echt knetteren. Een plus een blijft twee en wordt zelden drie. Alleen in die ene improvisatie kan de chemie vrijuit stromen. Hoewel de zang de leidende partij zou moeten zijn, is Van Gelder behoorlijk dominant, waardoor af en toe het beeld kan ontstaan van een soloconcert. Vieira stelt zich zeker niet onzichtbaar op, maar is niet de leading lady. Dat er na afloop van het concert alleen cd's en elpees van pianist Gideon van Gelder worden verkocht, is veelzeggend. Misschien komt er nog eens een album uit van beiden, dat zou dan in elk geval een gezamenlijke, vrijzinnige improvisatie moeten bevatten.