Jeroen van Vliet & Mete Erker

Jeroen van Vliet & Mete Erker, Orgelpark Amsterdam, 16 maart 2013

In het Orgelpark kan iedere gemankeerde muzikant met zijn instrument nog goed klinken. De galmende akoestiek in de voormalige kerk voorziet de noten van een flatterende rijkdom. Toch vormt die weelde ook een risico omdat de tonen hun definitie kunnen verliezen en dan verwaaien in de ruimte. Maar bij het concert van toetsenist Jeroen van Vliet en saxofonist Mete Erker klinkt het allemaal even prachtig, omdat het duo consciëntieus rekening houdt met de kwaliteiten van de zaal.

Van Vliet en Erker spelen al zo'n twintig jaar samen. De chemie werkt nog steeds na al die tijd. Dat blijkt meteen al in het openingsstuk, waarbij de twee improviseren over een sample van een orgelpartij. Zo kan het gebeuren dat Van Vliet het concert begint door op een knopje te drukken in plaats van een toets aan te slaan. Hij heeft het sample 's middags opgenomen op een van de zeven orgels in de zaal. Na alle geprobeerd te hebben heeft hij zijn keus gemaakt, vanavond bespeelt hij er twee plus een vleugel. 

Het lijkt even alsof het duo geïmponeerd is door de kerkelijke sfeer van de locatie. Misschien verwachten zij elk moment een donderpreek vanaf de imposante kansel, nog altijd  prominent aanwezig in de zaal. Van Vliet en Erker hebben grotendeels gekozen voor wat ingehoudener stukken. Het door de organist geschreven Wedding heeft de plechtigheid van een hymne, en minder de feestelijkheid van een bruiloft. Soms hoor je echt een kerkorgel zoals je dat verwacht, met statige, trage akkoorden. De stukken aan de piano zijn wat frivoler, vooral het van Thelonious Monk afkomstige Bemsha Swing

Erker bespeelt sopraan- en tenorsaxofoon. De sopraan is een lastig instrument, maar hij krijgt er een velours klank uit, die mooi intact blijft als het volume stijgt. Soms speelt hij simpelweg toonladders, maar o zo zuiver. Hij laat horen hoe hoog en hoe laag een tenor kan klinken, zonder dat het een demonstratie wordt, het is een puur muzikaal spel. Af en toe lijkt hij te schuilen in de veiligheid van de vertrouwde orgelreeksen, anderszins lijkt hij soms uit te willen breken. De klanken van toetsenist en rietblazer kunnen mooi ineen vloeien. Van Vliet beschikt over veel fijnzinnigheid, zonder ooit percussief te worden. Hij is een perfecte partner voor Erker omdat hij zowel kan dienen als kan leiden. Het vriendenstel heeft heel goed de mogelijkheden van het Orgelpark aangevoeld en benut. Nog maar twintig jaar dan?