Dr. Lonnie Smith

Dr. Lonnie Smith, North Sea Jazz Club Amsterdam, 11 februari 2017

*****

Na decennia van afwezigheid op het label bracht hij vorig jaar eindelijk weer eens een album uit op Blue Note Records. Met materiaal van Evolution stond Dr. Lonnie Smith zaterdagavond in een uitverkochte North Sea Jazz Club. Eveneens in 2016 kwam hij uit op vinyl met I didn't know what time it was, een registratie vanuit het Bimhuis met het Jazzorchestra of the Concertgebouw, waarmee hij ook toerde door Nederland. Toen deed hij Amsterdam niet aan, maar nu is hij hier met zijn eigen trio, met daarin gitarist Jonathan Kreisberg en slagwerker Joe Dyson. 

Als het gaat om het bespelen van de Hammond B3 is Smith een autoriteit. Dat geldt ook voor het genre van de soulfunkjazz waarin hij excelleert. Met zijn eeuwige tulband, sjawl en wandelstok is het uiterlijk van de 74-jarige al even karakteristiek als zijn muziek. Zijn trio is de heilige drie-eenheid, waarbij de rollen van vader, zoon en heilige geest volledig inwisselbaar zijn. Wat een samenspel! Smith heeft beslist gevoel voor theater en jut zijn bandleden op met doortastende handgebaren. Van pure vreugde balt hij soms zijn vuist. 

Zijn weergaloze gevoel voor timing staat garant voor een flinke portie swing, waarbij hij fel uit de hoek kan komen. Smith laat veel melodielijnen liggen voor Kreisberg, die met zijn ruimtelijke gitaarsound prachtig mengt met de warme klanken van het orgel. Er lijkt stoom uit de houten Hammondkast te komen die de hele North Sea Jazz Club bezwangert. In de ballads is het trio zeldzaam subtiel, waarna de songs zich tot grote intensiteit ontwikkelen. Hoogtepunt is Straight, no chaser van Monk, waarbij Kreisberg losgaat in uitputtende improvisaties en Dyson laat horen wat er allemaal mogelijk is op een drumstel, en dat alles zeer muzikaal. Hij moet er zelf met zijn ogen van knipperen. De doctor ziet het grijnzend aan.