Carla Bley

Carla Bley, Bimhuis Amsterdam, 15 juli 2016

'Dat wordt een lange zit', denk je onwillekeurig als het openingsnummer minutenlang voortkabbelt. Pianist Carla Bley is met haar tachtig jaren niet meer een van de snelsten, net zo min als echtgenoot Steve Swallow op de akoestische bas. Saxofonist Andy Sheppard is jonger, maar hij wordt meestentijds meegezogen in de gezapigheid van de anderen. Als je het positief benadert komt een begrip als bedachtzaamheid op.

De band klinkt allesbehalve strak. De inzetten van Sheppard zijn aanvankelijk ongelukkig met een zwakke en moeizame intonatie, Swallow wordt van zijn spel afgehouden doordat hij moeite heeft de bladmuziek op de lessenaar te lezen en Bley klinkt onvast. De onbedoelde stiltes voelen ongemakkelijk aan. De kwetsbaarheid van het trio lijkt voor het publiek echter juist een pluspunt, tezamen met de intimiteit die daarmee gepaard gaat. In de zaal veel ouderen, die Bley waarschijnlijk in de jaren zeventig al beluisterden. 

Vanavond speelt de Amerikaanse pianist nummers uit haar hele carrière, stuk voor stuk sterke composities, wel doordacht en zeer gestructureerd. Over de loopbaan van Bley kun je alleen maar met respect en eerbied spreken, maar de gloriejaren liggen al ver achter haar. Toch zien de mensen haar nog graag en nu is het een buitenkans, want de Amerikaanse is hier niet vaak te zien. Het Bimhuis is bomvol. 

Gaandeweg het concert wint het spel aan soepelheid met als hoogtepunten de afsluitende suite en de toegift, ronduit prachtig in al hun serene ingetogenheid. Na de pauze is het tempo dan al bij vlagen omhoog gegaan en is er ook enige frivoliteit bij het stel te bespeuren. Het blijft evenwel allemaal erg beschaafd. Een blues klinkt uitermate blank. De mensen vinden het allemaal prachtig en hebben meerdere staande ovaties over voor de drie musici, die het applaus dankbaar in ontvangst nemen. Op deze manier kan Bley nog jaren mee.